Wszystko zaczęło się od sprowadzenia sióstr zakonnych Zakonu Służebniczek Najświętszej Marii Panny. W 1913 r. sprowadziła je do Nieznaszyna grafka Chappuis –właścicielka Dworu Kochaniec. Początkowo dwie siostry mieszkały u rodziny Skazidroga „na wycugu”, a uczęszczały do Kościoła w Łanach.
W 1920 r. Katarzyna Bochynek ofiarowała działkę, na której wybudowano do dziś istniejący budynek Klasztoru. Budowę ukończono w 1923 r. Klasztor był utrzymywany z darów ludności i przez Chappuise’a.
W 1930 r. rozbudowano w Klasztorze pomieszczenia mieszkalne i dobudowano salkę na przedszkole.
W 1936 r. przed Klasztorem postawiono krzyż, a jego poświęcenia dokonał ks. bp Bertram. Siostry w Klasztorze urządziły kapliczkę, w której nabożeństwa odprawiali dojeżdżający księża z Łan i ks. Janoszka z Zakonu Oblatów z Bytomia.
W 1939 r. do Klasztoru przyszedł Pater Danch. Za jego pobytu przebudowano salkę przedszkola i urządzono w niej kaplicę, z której korzystali wierni z Nieznaszyna i Roszowic.
W 1945 r. ze względu na trwającą wojnę Pater Danch udzielił jednej dziewczynce I Komunii Świętej. W 1949 r. z racji podeszłego wieku został on przeniesiony na placówkę do Raciborza. Do 1953 r. posługę duszpasterską pełnił ksiądz proboszcz z Łan, a czasami Franciszkanie.
W 1953 r. swoją służbę w Nieznaszynie rozpoczął ks. Antoni Duczek, który mieszkał w Klasztorze. Niestety w 1954 r. siostry zakonne zostały wywiezione na roboty do Krakowa, gdzie przebywały do 06.12.1956 r.
Warto wspomnieć o ważnej roli, jaką pełniły siostry zakonne w społeczeństwie Nieznaszyna. Przed wojną prowadziły przedszkole, opiekowały się ludźmi niepełnosprawnymi zamieszkałymi w budyneczku obok Klasztoru. Siostry uczyły również młode dziewczęta przygotowywania posiłków, organizowały życie kulturalne wsi, opiekowały się Kaplicą oraz sprawowały usługi medyczne. W pamięci ludzi szczególnie zachowała się siostra Zupicja (organistka). Ceniono ją za rozległe umiejętności, wiedzę oraz wielki zapał do pracy z młodzieżą. Pracowała ona w Nieznaszynie przed i po wojnie, czasowo nawet w latach 80-tych. Na jej pogrzeb w Leśnicy mieszkańcy pojechali własnymi samochodami a nawet wynajętym autobusem. Wraz z siostrą Zupicją posługi sprawowała siostra Adelwina (pielęgniarka). Ludzie pamiętają też młodziutką siostrę Felicytę (organistkę), która zginęła w katastrofie autobusowej. Obecne dorosłe pokolenie pamięta także siostrę Kamilę, która była dla wszystkich wspaniałą pielęgniarką. Przebywała potem w Łubnianach pod Opolem.
Interesująca jest też historia obrazu, który w Kaplicy zdobił ołtarz główny a aktualnie znajduje się w nowym Kościele po prawej stronie ołtarza. Początki obrazu sięgają rodziny Roberta Dziurdzia z Łan, gdzie wraz z ołtarzem był wystawiany na Boże Ciało. Zanim jeszcze w Nieznaszynie stanął Kościół, krewna posiadacza obrazu pani Maria Blania wypraszała o niego przewidując powstanie w Nieznaszynie Kościoła. Po jej śmierci, kiedy był już Kościół to rodzina Dziurdzia podarowała obraz na potrzeby Kościoła. Ołtarz zjadły korniki a obraz przetrwał i można go podziwiać do dnia dzisiejszego.
Klasztor w Nieznaszynie istniał do roku 1989, kiedy to z powodu braku powołań siostry zostały przeniesione w inne miejsce a placówka w Nieznaszynie była nieobsadzona. Budynek jednak został nadal własnością Klasztoru, który posiadał również nieruchomości ziemskie. Ofiarował je inicjator Klasztoru Chappuis w wielkości 10 ha na Jaborniku. Przed wojną ziemie te użytkowali odpłatnie ludzie a po wojnie władze komunistyczne przekazały je użytkownikom w formie aktów nadania.
W okresie nieobecności sióstr w latach 1954-56 związanej z przymusowym pobytem w Krakowie, ks. Duczek zamieszkał u rodziny Just (dzisiaj Ogurek). Za jego pobytu w 1955 r. wykonano w Miejscu Odrzańskim ławki do kaplicy. W 1956 r. za kwotę: 18.000,00 zł zakupiono dzwon, który ważył 250 kg. Nadano mu imię „Ave Maryja”. Po raz pierwszy zadzwonił na zakończenie roku 1956 r.
Od kwietnia 1957 r. do sierpnia 1957 r. posługę duszpasterską w Nieznaszynie pełnił ks. prog. Lukasek z Nysy. Za jego kadencji po raz pierwszy w Nieznaszynie odprawiono Zmartwychwstanie. W dzień św. Urbana poświęcono chorągwie do kaplicy, które zakupiono w Piekarach Śląskich. W sierpniu 1957 r. do Nieznaszyna przyszedł ks. Józef Banasik. W okresie jego pobytu zakupiono Monstrancję za kwotę 8.000,00 zł.
Od 1961 r. do 1965 r. posługę pełnił ks. Helmut Kraik. W tym czasie miała miejsce peregrynacja obrazu Marki Boskiej Częstochowskiej. Na tę okazję wieś była uroczyście wystrojona. W nocy w ogrodach paliły się lampiony. Za czasów duszpasterstwa ks. Kraika w Kaplicy ustawiono nowe Tabernakulum, wykonano nową posadzkę, oświetlenie, przerobiono zakrystię, chór. Zrobiono witraże przy ołtarzu. Przy tych wszystkich pracach szczególne zasługi wnieśli wierni: Ryszard Cebula, Karol Niestatek, Józef Kaleta, Rudolf Ślenczka, Joachim Jurzyca, Leon Kukiełka.
W okresie 1969-1974 r. Kaplicą zarządzał ks. Józef Rudek. Czynił starania o uzyskanie działki pod cmentarz. Był lubianym przez młodzież, dla której organizował po lekcjach religii dyskoteki. Po jego przeniesieniu do Kamienia Śląskiego dalej utrzymywał kontakt z młodzieżą.
Następca, ks. Pogoda utworzył cmentarz. Natomiast poświęcenia dokonał jednak w 1979 r. Ks. Jerzy Hetmańczyk. Za jego pobytu w Nieznaszynie wyremontowano Kaplicę. Zakupiono również ołtarze na Boże Ciało i dopiero wtedy zaczęły się obchody Święta Bożego Ciała. Od 1981 r. w Kaplicy dzieci systematycznie przystępowały do I Komunii Świętej. Rok wcześniej uzyskano zgodę na udzielanie w Nieznaszynie ślubów. Placówka stopniowo uniezależniała się od Kościoła parafialnego w Łanach i przygotowywała się do pełnienia roli samodzielnego ośrodka parafialnego. Istniejąca Kaplica była jednak obiektem przyklasztornym. Z uwagi na jej małe rozmiary w trakcie większych świąt np.: odpustu trzeba było na dworze ustawiać Ołtarz Polowy, żeby pomieścić wszystkich wiernych. Było to pewnego rodzaju atrakcją. Zjeżdżali się goście, pątnicy jak nigdy przedtem i potem. Z tego powodu mieszkańcy Nieznaszyna pomyśleli o nowym większym Kościele. Pragnienia te nie narodziły się nagle, bo już w 1935 r. Karol Zgrzebniok wykonał ławicę pod Kościół na działce obok dzisiejszej posesji Leonarda Basisty. Kościół, który tam miał być wybudowany stanął, ale jednak w Przewozie. W latach 1957-1958 starano się też bezskutecznie o zezwolenie na budowę.
W 1983 r. w Nieznaszynie pojawił się ks. Antoni Pleśniak. To jemu przypadło nadzorowanie budowy nowego Kościoła. Budowa trwała od 1983 r. do 1986 r. Kościół został wybudowany na działce ofiarowanej przez Roberta i Weronikę Holewa. Przy budowie Kościoła pomagali mieszkańcy Nieznaszyna i Roszowic. Szczególnie: Wiktor Meyse, Walter Ściborski (przy projektowaniu), Leonard Basista, Stefan Zuba, Franciszek Damboń, Gerhard Lepiorz. Jeszcze przed poświęceniem Kościoła w nim uroczystą Pasterkę odprawił ks. Biskup Opolski Wieczorek. Poświęcenie Kościoła miało miejsce 08 czerwca 1986 r. Przez kilka lat dom Państwa Cholewów był wykorzystywany, jako plebania.
Od 1989 r. proboszczem został ks. Hubert Mańczyk 1989-1997 + 1997
Kolejnymi proboszczami posługującymi w parafii byli:
Ks. Waldemar Jaskóła 1997-2003
Ks. Joachim Otinger 2003-2018
Od 23 sierpnia 2018 r Ks. Roman Smolarz
Przewóz
Kościół filialny w Przewozie, drewniany, zabytkowy pod wezwaniem św. Judy Tadeusza został zbudowany w Gierałtowicach w roku 1559 r , odnowiony w 1717 roku.
Do Przewozu został przeniesiony w 1936 r. przez mieszkańców Przewozu, bez wiedzy i zgody swojego proboszcza z Łan, którym w tym czasie był ks. Radca Franciszek Heiduk.
Głównym budowniczym był Jerzy Kampa z Roszowic-Płoni. W budowli wprowadzono zmianę - w dolnej części nawy, prezbiterium i zakrystii oraz w przedsionku - ściany są murowane. Spadkobiercy po Józefie Wyleżych i żonie Katarzynie, darowali ziemię na wybudowanie kościoła. Franciszek Jaskółka darował 2000 marek na rozpoczęcie budowy kościoła. Mieszkańcy Przewozu ofiarowali 4600 marek, zwieźli materiał i pomagali przy budowie. Pan doktor Schuster z Łan ofiarował główny ołtarz z figurą św. Judy Tadeusza, w 1937 roku Jan Zorembik ofiarował 3 dzwony, ojcowie Franciszkanie ofiarowali organy. Stanisław Zemełka ofiarował kielich do sprawowania Mszy Św., a Franciszek Mrozek ofiarował monstrancję.
Kościół został poświęcony w dniu 28 października 1937 roku w święto św. Judy Tadeusza – patrona tego kościoła przez Ojców Franciszkanów z Raciborza – Płoni.
Ks. Proboszcz, Dziekan z Łan ks. Franciszek Heiduk oddał kościół pod opiekę Rady Kościelnej a msze święte odprawiali Ojcowie Franciszkanie z Raciborza.
W prezbiterium Kościoła ustawiono figury Św. Bartłomieja i Św. Genowefy rzeźbione w drewnie - które pochodzą z Łan, będąc wyposażeniem dawnego kościoła.
Sklepienie w prezbiterium, przedstawia scenę koronacji Marii przez Boga Ojca i Chrystusa, w obecności Gołębicy Ducha Świętego. Kompozycja oparta jest na schemacie diagonali: w otoczeniu kłębiących się obłoków, centralnie przedstawiona jest Maria, ponad którą, po prawej stronie - Chrystus, a po lewej - Bóg Ojciec, nad ich głowami, na osi środkowej, unosząca się Gołębica. Poniżej stóp Maryi, para uskrzydlonych aniołków, trzymających białą banderole z czerwoną inskrypcją: "REGINA COELORUM"
Dekoracja malarska obejmująca sklepienie nawy przedstawia scenę Ostatniej Wieczerzy w kształcie czteroliścia , w obramieniu z motywami roślinnymi i muszlą.
Podczas II wojny światowej kościół został znacznie zniszczony i wymagał znacznego remontu. Dach pokryto blachą a wieżę eternitem. Po wojnie proboszczem kościoła parafialnego w Łanach i kościoła filialnego w Przewozie został mianowany ks. Józef Spilla, który przyjeżdżał każdego miesiąca, aby odprawić Mszę Świętą w Przewozie.
W 1958 roku zakupiono 2 nowe dzwony, gdyż wcześniejsze zabrano w czasie wojny. Poświęcenia dokonał ks. Józef Spilla .
W 1961 roku w miejsce zniszczonej figury - zakupiono obraz św. Judy Tadeusza, który namalował artysta malarz - Teodor Lempik z Dobrzenia.
W 1962 roku zakupiono nowe stacje Drogi Krzyżowej w Rybniku.
W 1979 roku został wykonany remont drewnianej wieży.
W latach 1980-1987 gospodarzem kościoła była rada kościelna oraz ksiądz proboszcz Antoni Sokół.
W roku 1980 kościół został w całości odmalowany. W roku 1981 została przeprowadzona przeróbka ołtarza głównego oraz konserwacja kościoła. W roku 1982 wykonano nowy ołtarz oraz wymieniono posadzkę w przedsionku.
31 sierpnia 1987 r. powstała nowa parafia w Nieznaszynie, p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa, do której kościół w Przewozie został przyłączony. Proboszczem parafii został ks. Antoni Pleśniak .
W kolejnych latach 1989-1997 parafię przejął ks. proboszcz Hubert Mańczyk .
W latach 90-tych kościół w Przewozie został wpisany na listę zabytków.
Po powodzi stulecia w 1997r staraniem ówczesnego ks. Waldemara Jaskóły wykonano remont ścian i podłogi w kościele, podłogę wyłożono płytkami grysowymi, zakupiono nowe ławki zaś wokół kościoła wyłożono chodnik kształtkami betonowymi.
Od 2003 roku funkcje gospodarza parafii przejął ks. Proboszcz Joachim Ottinger.
W roku 2004 zakupiono nowy konfesjonał, umieszczony w przedsionku kościoła. Założono również obicia na ławki, które służą ludziom szczególnie zimą.
W roku 2005 zainstalowano nowe nagłośnienie.
W roku 2007 rozpoczęto gruntowny remont kościoła. Wymieniono poszycie dachu zastępując blachę świerkowym gontem łupanym.
Wyremontowano zakrystię wymieniając sklepienie i wykładając ściany boazerią.
W roku 2008 wyremontowano wieżę, która w swej drewnianej konstrukcji była zmurszała, co groziło zawaleniem.
Przedeskowano i zakonserwowano również mury kościoła uzupełniając je konstrukcją odprowadzającą wodę deszczową. Zainstalowano nową instalację odgromową. Wyremontowano całą instalację elektryczną. Również w roku 2008 wykonano kompleksowy remont i renowację kościelnych organów.
Przy kościele stanęła drewniana kapliczka z dębowego pnia, w której umieszczono figurkę Chrystusa Frasobliwego.
Zamontowano również drewnianą bramę przed kościołem.
Dnia 03.05.2009 roku wybudowano i poświęcono obelisk ku pamięci ks. H. Mańczyka tragicznie zmarłego proboszcza parafii Nieznaszyn.
W roku 2009 w pracowni Andrzeja M. Barskiego w Nysie został odremontowany ołtarz główny oraz ołtarze boczne.
Rok 2010 okazał się być trudnym dla mieszkańców Przewozu, gdyż zostali dotknięci klęską powodzi.
Kościół został zalany, lecz wyposażenie nie uległo zniszczeniu, gdyż wszystko zostało wyniesione. W trakcie schodzenia wody przystąpiono do odczyszczenia kościoła, co pomogło zminimalizować powstałe straty
W 2010 roku odnowiono ambonę i chrzcielnicę.
Od 23 sierpnia 2018 roku proboszczem parafii został ks. Roman Smolarz, który wprowadził kult do św. Judy Tadeusza , głównego patrona kościoła. Raz w miesiącu odbywają się uroczyste msze święte w intencji próśb i podziękowań, kierowane do patrona od spraw trudnych.
Roszowice
Roszowice – po raz pierwszy wzmiankowane w dokumentach historycznych z 1531 roku jako Rossowitze. W centrum wsi, gdzie schodzą się drogi z Byczynicy, Nieznaszyna i Dzielnicy wybudowano w 1912 roku kapliczkę pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. Wewnątrz kapliczki znajduje się ołtarz i figura NMP na feretronie.
Kapliczkę tę ufundował ewangelik, hr. Schapuis z Kochańca (dziś część Zakrzowa), do którego kiedyś należały okoliczne ziemie, brak jednak naukowego potwierdzenia tej opowieści. Właścicielem tej osady w latach 1884 – 1945 była rodzina von Reibnitz .
W Roszowicach nie ma kościoła, jest to jedynie miejsce, gdzie mogą odbywać się nabożeństwa. Od samego początku mieszkańcy modlą się tam w czasie tzw. Majówek. Dzwon wiszący na wieży obwieszcza wiadomości o śmierci któregoś z mieszkańców.
Kilkanaście metrów obok kapliczki jest pomnik upamiętniający ofiary pierwszej i drugiej wojny światowej. Na tablicach wypisano nazwiska wszystkich mieszkańców Roszowic, którzy wtedy zginęli lub zaginęli
